W mediach o autorce

Lubię się bać

- mówi OLGA RUDNICKA. Nie dość, że ma zaledwie 26 lat, to w jej literackim CV jest już 9 powieści kryminalnych. Ostatnia, "Fartowny pech", właśnie trafiła do księgarń.

- Na początku podziękowania. Bo podczas czytania "Fartownego pecha" setnie się ubawiłem!

- O nie!

- O tak!

- Jestem załamana.

- Jak to?

- No bo ciągle słyszę, że ludzie się świetnie bawią i śmieją, czytając moje książki. A ja przecież piszę kryminały. To jest taki absurd, że mi się w głowie nie mieści. Nie wiem, czemu mi to tak wychodzi... Ludzie mają się bać a nie śmiać.

- Nic Ci na to nie poradzę. Wprowadzasz w pozytywne wibracje!

- Wiem. Co więcej, po tych wszystkich wydanych książkach dzieją się przedziwne rzeczy.

- Co na przykład?

- Na przykład już nie ma pytań, na które bym nie odpowiadała. Podczas spotkań zdarzało się, że czytelnicy dotykali moich włosów. Albo opisywali fantazje erotyczne w mailach.

- To drugie chyba nie jest fajne. A z drugiej strony nieokiełznany entuzjazm jest uzasadniony. 26 lat na karku i 9 powieści na koncie!

- Dwie części "Zacisze 13"; "Czy ten rudy kot to pies?", "Lilith", "Natalii 5", "Cichy wielbiciel", "Drugi przekręt Natalii", "Fartowny pech"...

- I "Martwe Jezioro" wydane w 2008 roku. Od tej książki wszystko się zaczęło.

- Wysłałam ją i już po dwóch dniach dostałam odpowiedź zwrotną. Nie była to decyzja, ale redakcja zainteresowała się, kim ja jestem i po co to wszystko.

- Co odpowiedziałaś na pytanie "po co to wszystko?"?

- Bo ja wiem?! (śmiech) Kiedy jechałam do wydawnictwa do Warszawy, to w głowie kłębiły się myśli. Miałam 19 lat, byłam zamknięta w sobie i zakompleksiona. Wiesz, że łudziłam się nawet, że wydadzą mi książkę pod pseudonimem. 

- Pod pseudonimem?

- No tak! Chciałam pozostać anonimowa, choć jeszcze  nie wiedziałam jak wygląda cała otoczka: wywiady, sesje fotograficzne itp. Mnie to przeraża!

- Dzięki!

- Nie bierz tego osobiście, ale to nie jest moja bajka. Jeden wielki stres i jedno wielkie marudzenie. Swoich zdjęć nie lubię, za spaniem po hotelach nie przepadam. Co innego spotkania autorskie, które zawsze dodają mi mnóstwo energii do dalszego pisania.

- Znajomi też daję tę energię?

- Niektórzy dają, pewnie. Ale dla wielu bujam w obłokach, izoluję się w towarzystwie, nie słucham, co się do mnie mówi. A do tego nie interesuję się czymś konkretnym. Chodzę swoimi ścieżkami. Jednym słowem mam bzdury w głowie. Więc łatwo ze mną nie jest.

- Na początku inspirowałaś się ponoć snami. Pytam też o to, bo w Twojej najnowszej książce jeszcze na początku akcji bohater ma sen. Piękny. Ale Twoje sny do pięknych ponoć nie należały?

- To prawda. Bardzo je lubiłam i zapisywałam. Wiesz, to były czasy, kiedy chodziłam do szkoły. Tu musisz wiedzieć, że ja byłam średnią uczennicą. Czytałam namiętnie kryminały, a siadałam do nauki, gdy miałam nóż na gardle. Lektur w ogóle nie przyswajałam, jednak zawsze coś mnie pchało do kryminałów właśnie.

- Dlaczego? I co z tym wszystkim mają wspólnego sny?

- Już ci mówię. A więc doszłam do wniosku, że ja po prostu lubię się bać.

- No ładnie.

- Poważnie. I te sny, o które pytasz, być może wynikały właśnie z tych kryminalnych lektur. Było tam dużo mroku. Zdarzało się, że po obudzeniu się z takich snów, nie mogłam zasnąć. W pewnym momencie zaczęłam je spisywać, a potem ubarwiać, a wreszcie pisać książki...

- I już nie masz takich snów?

- Oczywiście, że mam. Często pojawia się na przykład specyficzny obraz. Ktoś mnie goni. Chowam się do swojego pokoju w domu na drugim piętrze. Jedyną drogą ucieczki jest wyskoczenie przez okno. Robię to. Czuję podmuch wiatru, siłę i prędkość, z jaką spadam. Jestem bezsilna, bo wiem, że za chwilę wyląduję na ziemi, odczuję ból. Wpadam wtedy w okropną panikę.

- Straszne!

- Gdybym na co dzień coś takiego doświadczała, to bym nie żyła. A w snach to napędza wrażenia. I wyobraźnię. Lubię to.

- Twoją wyobraźnię i te niebezpieczne ciągoty pokochała też Twoja babcia.

- O tak! Ukochana Bunia zawsze była moją wielką fanką. Przez kilka miesięcy trenowałam jujitsu i kickboxing. Walczyłam z facetami i wracałam obita. Gdy inni marudzili, że nie wypada kobiecie tak się tłuc z facetami, Bunia zawsze była ze mnie i z moich siniaków bardzo dumna. I myślę, że talent oraz zamiłowanie do kryminału mam właśnie po niej.

- Uwielbienie kryminałów, a pisanie książek to jednak dwie różne sprawy. Zdradzisz tajniki swojego warsztatu?

- Jestem bardzo niepoukładana. Gdy pisałam "Zacisze 13" wymyśliłam sobie, że chciałam ukryć zwłoki. I od tego zaczęło się snucie historii. Kiedy z kolei pracowałam nad "Lilith", natknęłam się na piękny obraz kobiety, którą owijał wąż. Okazało się, że istnieje mnóstwo legend na jej temat. W przypadku "Natalii 5" punktem wyjścia był PESEL. Natomiast "Martwe jezioro" miało być opowiadaniem, a rozwinęło się w powieść, która miała swoją kontynuację. Więc jak widzisz - jest pomieszanie z poplątaniem.

- A lubisz swoich bohaterów?

- Różnie. Choć fakt, że lubię wyraźne osobowości. I skupiam się na dialogach, a nie na tak zwanych opisach przyrody.

- Poza tym masz naprawdę błyskotliwe pomysły. Jak na przykład ten z nazwaniem bohaterów z "Fartownego pecha": Dziany, Nadziany i Gianni.

- Nie wszystko dzieje się na pstryk. No i nie jestem zadowolona tak na 100 procent. Bywam bardzo samokrytyczna i jeśli mam być szczera, to zmieniłabym wszystko, włącznie z zakończeniem.

- Coś podobnego!

- Naprawdę. Ja od kilku dni chodzę jak na szpilkach przejęta tym, co ludzie powiedzą o "Fartownym pechu".

- Mówią - z tego co przeczytałem - całkiem pozytywne rzeczy. Ja się natomiast zastanawiam, jak ty znajdujesz na to wszystko czas.

- Cóż, jest praca, potem odpoczynek, czasem konie, czasem bieganie, koniecznie chwila snu popołudniu, no i wieczorem, albo nawet lepiej w nocy, siadam i piszę. Różnie to bywa. Czasem zajmuje mi to 10 minut, czasem pół godziny, a czasem nawet 3 godziny.

- Rozumiem, że już kolejna książka w drodze?

- Oczywiście. Ale nie mogę powiedzieć, nad czym pracuję, bo wydawca mnie zamorduje. A taka śmierć nie jest dobra dla autorki kryminałów.

Rozmawiał: Marcin Wilk